Zoals zovele NET-patiënten, heeft het heel lang geduurd vooraleer ik de diagnose NET te horen kreeg. Rond 2006, kreeg ik last van enorme buikpijnen. Na onderzoek vond men dat ik verschillende maagzweren had. Welke medicatie ik ook maar kreeg, deze wilden maar niet genezen. Tot drie maal toe werd ik hiervoor behandeld. De maagzweren bleven, en de pijnen werden steeds erger.

Mijn leven werd stilletjes aan een ware lijdensweg. Ik werd vaak vroeg wakker in de morgen, rond een uur of 4 uur, en voelde me dan misselijk, had diarree, buikpijnen en voelde me onbeschrijflijk moe.

Samen met mijn echtgenoot baatte ik op dat moment nog een zaak uit. Ik had dan ook een druk leven; klantencontacten, de boekhouding, alles moest blijven doorgaan. Maar ik werd zieker en zieker. We besloten onze zaak te stoppen. De pensioenleeftijd naderde, en ik kon het echt niet meer aan.

Een lange zoektocht

Dit kon zo niet blijven duren. Ik zocht opnieuw medische hulp. Drie jaar lang onderging ik allerlei onderzoeken: scans, bloedonderzoeken, coloscopieën, echografieën, endoscopieën, etc.  Telkens weer werd me verteld dat ik niks ernstigs had: geen ziekte van Crohn, geen colitis, geen enkele agressieve ziekte en vooral geen kanker. In twee verschillende ziekenhuizen kwam men tot dezelfde diagnose: ik had zogenaamd PDS, het prikkelbare darmsyndroom.

Mijn lichaam takelde verder af, ik voelde mezelf wegkwijnen. Dikwijls zei ik aan mijn echtgenoot dat het dit niet kon zijn, dat ik heel zeker iets veel ernstigers had. De behandelende arts schreef me verschillende medicijnen voor, maar niks hielp. Onderzoeken werden gestaakt. Er werd me aangeraden om te ontspannen, op reis te gaan, te genieten van  het leven en gewoon af te wachten. Ik volgde de raad op. Tijdens de zomermaanden van 2009 verbleef ik 2 maand in het buitenland, maar de rust, de schoonheid van de natuur, de lieve mensen om me heen, niets hielp. Het ging van kwaad naar erger.

Terug in België, bleek dat ik op 2 maand heel wat kilo’s kwijt was. Maar nog werd ik niet geloofd. Oorzaak van dat alles was stress, psychische klachten, etc.

Er werd me rechtuit gezegd dat het heel zeker in mijn hoofd zat. Daar zat ik dan. Wat nu? Ik had geen leven meer, ik liep voorovergebogen van de pijn, en toch had ik zogezegd niets.

UZ Leuven

Mijn huisarts liet me in oktober 2009 via spoed opnemen in Gasthuisberg Leuven. De diagnose liet niet lang op zich wachten. We kregen te horen dat ik NET had. Primaire tumor op de pancreas, met uitzaaiingen in de lever. Onze wereld stond stil. Maar tegelijk voelde ik me begrepen, en eindelijk in goede handen. Een operatie om de tumor te verwijderen, was uitgesloten, gezien het vergevorderde stadium. Spijtig genoeg heb ik 3 kostbare jaren verloren. Een vroege diagnose had me veel leed bespaard en ik had gedurende die 3 jaar ook al een aangepaste behandeling kunnen krijgen.

Ik ben prof. Van Cutsem en zijn team ontzettend dankbaar dat zij op zo een korte tijd de diagnose kon stellen. Er werd onmiddellijk gestart met medicatie, waardoor ik meteen beter werd.

Ondanks alles  laat ik de moed niet zakken, voel mij gesteund door mijn lieve echtgenoot, mijn dochter en haar gezinnetje, familie en vele vrienden, en de goede, hoopgevende verzorging van het UZ Leuven. De vrienden van de vzw NET & MEN Kanker betekenen ook heel veel voor mij. We begrijpen elkaar, en door hen weet ik dat ik niet de enige ben in deze strijd.